برای خودم یه رکورد محسوب می شه که بعد ده سال بلاخره طلسم رو شکستم و شب رو خونه ی مامان موندم. با وجودی که تا صبح خوابم سنگین نشد و همه اش انتظار پگاه رو می کشیدم اما خیلی خوشحال بودم از موندنم. باید اعتراف کنم دلیل اولیه موندنم، درخواست پسرک بود که دفعه ی قبل ازم خواسته بود یه شب پیش مادرجون بمونیم. تجربه ی خوبی بود و با وجود سختی هاش دوست داشتم. خنده دارش اونجایی بود که شب، دخترک طاقت بی خوابی رو نداشت با وجودی مهمون توی خونه اصرار داشت همه ی لامپها رو خاموش کنیم تا بخوابه و هیچ جوره هم راضی نمی شد، تشریف ببره تو اتاق بخوابه:)))