با وجودی که از ابتدا مقصدمون جنوب بود اما به قدری تو استان لرستان مجذوب و محسور طبیعت زیباش شدیم و به قدری چشمهامون از بکری و باطراوت بودن طبیعتش به وجد امد که تصمیم گرفتیم روزهای بیشتری رو تو این استان قشنگ بمونیم و در ادامه با وجود بارندگی های شبانه روزی از همسفرهامون به قصد تهران جدا شدیم و اونها راهی بوشهر شدن. چقدر چقدر چقدر رشته کوههای زاگرس زیبا بودند و ستودنی. من عاشق کوهنوردی نمی تونستم لحظه ای چشم بر اقتدار و ابهتش ببندم و تحسین نکنم این همه شگفتی و زیبایی رو یکجا. میهمان مردم ساده ای بودیم که میزبانی رو در حقمون تمام کردن و باعث شدن خاطره ای بسیار خوش نسبت به این استان و مردمان مهربان و خونگرمشون پیدا کنیم. امیدوارم هرچه زودتر سیل ها فروکش کنه و مردمان سرزمینم روی ارامش رو ببینن. 

در کنار تمام لحظات خوشی که این چند روز تجربه کردیم، این سفر نکته ی بسیار مهمی رو به من ثابت کرد. همیشه فکر می کردم کاش منم مثل دوستم می تونستم اولویت اول رو برای خودم قایل بشم و دنبال کارهای دلی خودم برم و اولویت دوم روبه بچه ها اختصاص بدم، ولی دیدن فاصله ی بسیار زیاد افتاده بین دوستم و پسرش در مقابل صمیمیت پسرک با من و پدر و خواهرش با وجود اختلاف سنی کمی که بچه هامون باهم دارن، بهم ثابت کرد راه رو اشتباه نرفتم و ارزش تحمل اون همه سختی رو داشت. همیشه پایه ی ثابت یکی از دعاهای مامان اینه که خیر بچه هام رو ببینم و برای اولین بار احساس کردم تو این سفر طولانی مدت، خیر بچه ها رو با رفتار قشنگ و مودبانه اشون دیدم. 

یکی دیگه از زیبایی های سفر برای من این بود که تو چند مورد در .حالتهای متفاوت به من نشون داد چطور پسرک و دخترک، برادرانه و خواهرانه، در برابر زورگویی و خشونت بچه های دیگه پشت هم در می یان و حامی همدیگه هستن.