چقدر یک دونه بچه داشتن از دوتا بچه داشتن راحتتره. این رو زمانهایی خوب درک می کنم که پسرک با پدرش برنامه دوتایی دارن و من و دخترک هم باهم. چقدر من خوش اخلاقترم و چقد دخترک خوشحالتر چون تمام توجه من رو به خودش داره و احساس رضایت می کنه. در حالی که در حالت عادی مدام بین دعواهاشون باید وساطت کنم و تشویق به اشتی کردن و دوستی. نشد یکبار سه تایی یا بعضا چهارتایی بازی نکنیم و به دلخوری ختم نشه. بعد به دنیا آمدن دخترک همیشه می گفتم بچه ی دوم چون در امتداد محدودیت های بچه ی اول بدنیا می یاد اینقدری سخت نیست که بچه اول هست. اما کم کم نظرم داره عوض می شه و حس می کنم چقدر در حق بچه ها اجحاف می شه که با امدن دومی و سومی و . توجه پدر و مادر به تعداد بچه ها تقسیم می شه و خواه ناخواه از مرکز توجه مطلق بودن در می یان، خصوصا بچه های با اختلاف سنی کم. امشب تصمیم گرفتم بخاطر بچه ها هم که شده بیشتر برنامه ی دوتایی دوتایی جداگانه ترتیب بدیم که هرکدوممون توجه کامل به یکی از بچه ها داشته باشیم تا هر از گاهی توجه کامل صد درصد رو از جانب یکی مون هرکدوم داشته باشن و برای خودشون کلی عشق کنن که مثلا امروز مامان همه اش مال من بود یا بابا مال من بود. خلاصه که ای شماهایی که یک دونه جوجه دارید، حسابی با جوجه تون عشق و حال کنید که وقتی دوتا بشن شرایطتون واقعا سختتر و پیچیده تر می شه.